بیماری پارکینسون با اختلالات حرکتی و غیر حرکتی مرتبط است که منجر به کاهش عملکرد فیزیکی و ناتوانی در انجام فعالیت‏های روزانه می‏شود.

اگرچه ورزش برای سلامت جسمی و روحی همه افراد مهم است اما در بیماری پارکینسون، ورزش یک راه مهم برای کند کردن بیماری و کنترل علائم آن است.

ورزش به بیماران مبتلا به پارکینسون کمک می‏کند توانایی خود را برای انجام فعالیت های روزمره حفظ کنند و از سلول های مغز محافظت می‏کند.

در صورت ابتلا به بیماری پارکینسون بلافاصله باید برنامه ورزشی شروع شود افرادی که در روند بیماری زودتر ورزش را شروع می‏کنند به نتایج بهتری می‏رسند.

افراد مبتلا به پارکینسون ترکیبی از اثرات مستقیم و غیر مستقیم بیماری را تجربه می‏کنند. اثرات مستقیم مانند آن هایی که مستقیماً در نتیجه بیماری پارکینسون رخ می‏دهد و اثرات غیر مستقیم مانند مشکلات تنفسی در اثر ناهنجاری های قامتی یا از دست دادن دامنه حرکتی به علت عدم فعالیت . در برخی بیماران مجموعه ای از این اثرات به صورت ترکیبی مشاهده می‏شود مانند مشکلات تعادل.

مداخلات ورزشی در صورتی که به صورت مناسبی طراحی شوند ممکن است اثرات غیرمستقیم یا ترکیبی عضلانی-اسکلتی، قلبی عروقی یا متابولیک را تغییر دهند.

ورزش به میزان قابل توجهی می‏تواند سطح ناتوانی بیماران مبتلا به پارکینسون را کاهش دهد. اگرچه اختلالات حرکتی مرتبط با پارکینسون می‏تواند باعث اختلال و ناتوانی قابل توجهی شود اما از علل اصلی مرگ در این بیماران عوارض تنفسی مانند پنومونی و بیماری قلبی عروقی است. افت فشارخون، آریتمی قلبی و فشارخون بالا با شیوع کمتر، از ناهنجاری های قلبی عروقی در این بیماران است. بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون بر اثر عفونت پس از یک دوره طولانی ضعف عمومی می‏میرند.

ورزش منظم از طریق تأثیر بر پیشگیری از کاهش عملکرد فیزیکی ناشی از بی تحرکی برای بیماران مبتلا به پارکینسون بسیار ضروری است.

بسیاری از مشکلات بیماری پارکینسون مشکلات مشابه سالمندان نیز می‏باشد. بنابراین تهویه هوازی برای افراد مبتلا به پارکینسون برای کمک به مبارزه با تأثیرات این بیماری بر سیستم تنفسی بسیار مهم است. تغییرات فیزیولوژیکی در این بیماران به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر سیستم تنفسی تأثیر می‏گذارد. سفتی پیشرونده عضلانی که اغلب اتفاق می‏افتد نه تنها بر عضلات آپاندیکول، بلکه بر عضلات محورینیز تأثیر می‏گذارد. در نتیجه سفتی ماهیچه های سینه ای مهره ای و اطراف آن از جمله قفسه سینه و ماهیچه های تنفسی ممکن است تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم بر تنفس طبیعی داشته باشد. علاوه بر این درگیری عضلات صورت و گردن و همچنین ناحیه گلو و مری نیز ممکن است بر تنفس طبیعی تأثیر بگذارد.

ورزش می‏تواند با کمک به کاهش سفتی عضلات محوری و افزایش قدرت برای انجام کارهای روزانه نقش درمانی برای بیماران مبتلا به پارکینسون داشته باشد.

مزایای ورزش

• افزایش قدرت عضلانی
• بهبود خستگی
• بهبود خواب
• کاهش یبوست
• بهبود تعادل و انعطاف پذیری بدن
• بهبود ناهنجاری های قامتی
• کند شدن پیشرفت بیماری
• بهبود کارکرد سلول های مغزی
• کاهش استرس و افسردگی
• کمک به فعال ماندن و توانایی انجام فعالیت های روزمره
• کاهش خطر سقوط و ناتوانی های ناگهانی در راه رفتن
• بهبود حافظه و تمرکز
• بهبود کیفیت زندگی