بیماری پارکینسون (PD) یک اختلال عصبی مرتبط با افزایش سن است که با اختلال حرکتی پیشرونده مشخص می شود.  

.  اولین بار  James Parkinson   پزشک انگلیسی، این بیماری را در سال 1817 توصیف نمود، لذا بیماری با نام او شناخته می شود. این بیماری به طور عمده، باعث اختلالات حرکتی و عدم تمرکز در انجام حرکات در قسمتهای مختلف بدن می گردد. لرزش، کندی حرکات و سفتی اندامها سه علامت اصلی این بیماری هستند. علت پارکینسون به خوبی شناخته نشده است، اما احتمالاً شامل عوامل ژنتیکی و محیطی است. مدیریت بیماری همچنان با درمان علامتی و بدون هیچ گونه تداخلی در پیشرفت تخریب عصبی است. در دو دهه گذشته، نتایج یک سری مطالعات کوهورت آینده‌نگر نشان داد که عوامل سبک زندگی احتمالاً خطر ابتلا به پارکینسون را تغییر می‌دهند. در این میان، فعالیت بدنی برای کاهش خطر طیف گسترده ای از بیماری ها و شرایط، از جمله بیماری های قلبی-عروقی، سکته مغزی و دیابت شناخته شده است. اخیراً، تعداد فزاینده‌ای از شواهد نشان داده‌اند که افزایش فعالیت بدنی ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش دهد و تا حدی علائم حرکتی و غیرحرکتی را در طول دوره بیماری بهبود بخشد. در این فصل یافته‌های اصلی را در مورد تأثیر فعالیت بدنی بر تحرک و شناخت در مدل‌های حیوانی پارکینسون یا در افراد مبتلا به پارکینسون گزارش می‌کنیم.

تعریف بیماری

بیماری پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های تخریب کننده عصبی در سراسر جهان است. با انحطاط نورون‌های دوپامینرژیک در جسم سیاه مغز میانی، با از دست دادن آکسون‌های بیرون‌آمده به جسم مخطط مشخص می‌شود. در نتیجه انحطاط نورون دوپامینرژیک، انتقال دهنده عصبی دوپامین (DA) در جسم مخطط کاهش می‌یابد که منجر به علائم اولیه پارکینسون از جمله آهسته شدن حرکات، لرزش، سفتی و بی‌ثباتی وضعیتی می‌شود. در سال‌های گذشته، شواهد فزاینده‌ای مبنی بر اینکه علائم غیرحرکتی (NMS)، مانند اختلال عملکرد روانی و شناختی، اختلالات گوارشی و اختلال عملکرد بویایی، با این بیماری مرتبط است، وجود دارد که بر کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون تأثیر منفی می‌گذارد. علائم اولیه شامل علائمی غیر اختصاصی و نشان دهنده شروع یک بیماری برای تشخیص اولیه پارکینسون هستند. اختلال بویایی، اختلالات گوارشی، اختلال در خواب و تغییرات خلقی زودرس هستند و به دنبال آن علائم حرکتی و اختلال عملکرد شناختی ایجاد می شود. در مراحل اولیه و پیشرفته بیماری پارکینسون، راه رفتن بدتر می شود و برای جبران بیماران مبتلا به پارکینسون بیشتر به شناخت برای کنترل راه رفتن تکیه می کند. بنابراین کاهش در خودکار بودن راه رفتن وجود دارد که در شرایط عادی حاکی از حداقل تقاضا برای فرآیندهای شناختی در حین راه رفتن است. برای مشاهده افزایش تعامل بین راه رفتن و شناخت در بیماران مبتلا به پارکینسون، نشان داده شده است که هنگام انجام حرکات خودکار (مانند راه رفتن)، فعالیت نواحی مغز که برای پردازش شناختی مهم هستند (قشر خلفی‌جانبی پیش‌پیشانی مغز) در بیمارن مبتلا به پارکینسون بزرگتر از افراد کنترل همسان از نظر سنی است. در نتیجه، اختلال شناختی ممکن است توانایی جبران اختلالات راه رفتن را در بیماران پارکینسون محدود کند. اختلال شناختی در مبتلایان به پارکینسون شیوع 42.5 درصدی دارد و شامل نقص در حافظه کاری، پردازش دیداری فضایی، روانی زبان و یادگیری کلامی است. این بیماری به دلیل اختلال عملکرد لوب فرونتال به دلیل آتروفی قشر مغز و بیماری زایی اجسام لویی ایجاد می شود. گمان می رود که اختلالات در سیستم های انتقال دهنده عصبی مختلف، از جمله دوپامین، سروتونین، نورآدرنالین، و استیل کولین، به کاهش مشکلات شناختی مرتبط با پارکینسون کمک می کند.